Nee, deze compilatie bevat geen gebruiksmuziek, die al diepe trillingen voortbrengend uw seksuele leven verrijkt. Het is zelfs geen album vol obscure porno-soundtrack-klassiekers, alhoewel je dan al een heel stuk dichter in de buurt zit. Studio G (opgericht door John Gale) was een Engels reclamemuziek-producent, waarvandaan vanaf midden jaren ’60 in totaal 48 albums vol lift- pauze- en achtergrondmuziek werd gepend. De oudere Britse luisteraar, zal, als ik de liner notes moet geloven hier flink van gaan memory trippen, maar bij mij zal de muziek het helemaal zelf moeten doen. Wat ook lukt. Met name dankzij de uitbundige variatie. Er zijn vreemde tapeloop-experimenten die door J Dilla geplunderd hadden kunnen worden. Er zijn cartooneske miniatuurtjes, die bijvoorbeeld “Elephants Dance” heten. En ook zo klinken. Tegen het eind van de compilatie is er een flinke portie uitstekende ambient, met name van ene Eric Peters. Blade Runner-waardig. (Titels had u kunnen raden “Planet Travel”, “Space Service”) Het leukst vind ik de smoothe vullertjes: een orgeltje om de boel dicht te smeren, een eenvingerige (en dus meefluitbare) synth-melodie en wat akoestische gitaarakkoorden. Amusante lulligheid ten top. Check “Boy On Space”. Anderen mikken artistiek wat hoger, met jazzy noodles die richting Bacharach gaan. (Maar ergens bij de perfect gearrangeerde muzak van Paul Mauriat blijven steken) “Waiting For Nina”, bijvoorbeeld, met z’n contrabas, vibrafoon en ijl vrouwenkoortje. De meeste van deze schetsjes zijn gelukkig erg kort. Slechts vijf van de zesentwintig halen de drie minuten. De mooiste daarvan is “Dangerous Voyage”. Een fout geil nummer, groovy met slap bass-accenten en een opvallend (intrinsiek?) weemoedige mondharmonica, die er doorheen fietst.
mij=Trunk / Konkurrent